Шаблоны Joomla 3 здесь: http://www.joomla3x.ru/joomla3-templates.html
Niektóre źródła podają, że struktury Kościoła Rzymskokatolickiego na Wołyniu zaczęły powstawać w XI wieku, zdaniem jednak historyków w X wieku terytoria nad Bugiem i Sterem należeli do jurysdykcji diecezji Praskiej. Przypuszcza się, że we Włodzimierzu Wołyńskim (łac. Vladimiria lub Lodomeria), ówczesnej stolicy, już w latach 10781094 istniało biskupstwo katolickie, w tym jednak wyraźne wzmianki historyczne o diecezji Łuckiej występują dopiero w połowie XIV wieku.

Pierwszym znanym biskupem na Wołyniu był zakonnik Piotr, dominikanin pochodzenia niemieckiego, który otrzymał sakrę w Salzburgu w 1356 roku. Włodzimierz Wołyński był więc pierwszą stolicą biskupstwa katolickiego na Wołyniu.

W okresie litewsko-ruskim, a dokładnie w roku 1428, Wielki Książę Litewski Witold przeniósł katedrę biskupią do prosperującego nowego centrum Wołynia – miasta Łucka. Diecezja w języku łacińskim określana była odtąd jako luceoriensis, czyli łucka. Pierwszym biskupem łuckim został szósty z kolei biskup włodzimierski Andrzej z Płońska (Spławski), za czasów którego właśnie odbyło się przeniesienie biskupstwa.

Biskupstwo obejmowało ogromne terytoria – całą Wołyń, zachodnie Polesie, południowe i środkowe Podlasie. W owym czasie biskupstwo nazywało się diecezją Łucko-Brzeską, zaś od roku 1797 przybrało nazwę diecezji Łucko-Żytomierskiej. Mając siedzibę w Łucku diecezja była natenczas największą w całym państwie polsko-litewsko-ruskim i wywierała znaczący wpływ na życie religijne i społeczne. Łuck na podkreślenie wyjątkowej jego roli w życiu Kościoła Katolickiego był wtedy nazywany „Rzymem Wschodu”. Biskupi łuccy zasiadali w Senacie Wielkiego Księstwa Litewskiego, a po zawarciu Unii Lubelskiej w 1569 roku – zajmowali dziesiąte miejsce w Senacie Rzeczypospolitej. Oprócz tego posiadali oni przywilej używania pieczęci koronnej. Lud wierny skupiał w sobie rozmaite narodowości. Najpierw byli to przeważnie niemieccy i polscy kupcy oraz mieszczanie, później zaś dołączyła do nich szlachta ukraińska, litewska i białoruska. W czasach przed unią Lubelską biskupem diecezji ruskiej nie mógł zostać obywatel Korony Polskiej. Stąd polityka biskupów lokalnych była nacechowana troską o zachowanie pokoju i stosunków dobrosąsiedzkich między wiernymi różnych narodowości. Biskupi czuli się odpowiedzialni za tych ludzi i za tę ziemię. Wymowny jest fakt, iż biskup łucki Wiktoryn Wierzbicki (15671588) długo wahał się przed podpisaniem unii z Rzeczpospolitą upatrując w tym niebezpieczeństwo dla ludności wołyńskiej. To o nim mówiono, że korespondencję swoją z Królem Polski prowadził „nie łaciną i nie po polsku, tylko po rusku”.

Bernard Maciejowski, biskup łuckiUsiłując pojednać katolików i prawosławnych na Wołyniu oraz w całej Ukrainie i na Białorusi inny biskup łucki Bernard Maciejowski (15881600) wystąpił z inicjatywą podpisania Unii Brzeskiej (1596). Pamiętać należy, że właśnie w Torczynie k. Łucka, w rezydencji biskupów katolickich, napisany był tekst prośby do papieża Klemensa VIII o zjednoczenie Kościołów. W tym też kierunku działał biskup Marcin Szyszkowski (16041607). Dzięki niemu idea unii kościelnej pozyskiwała coraz więcej zwolenników wśród ludności wołyńskiej. Z tego również powodu Łuck stał się miejscem spotkania w roku 1694 duchowieństwa katolickiego i prawosławnego w celu rozstrzygnięcia kwestii spornych. Wielce zasłużony dla Kościoła był też biskup Aleksander Wyhowski (17031714) pochodzący z rodziny sławnego hetmana Ukrainy Iwana Wyhowskiego. To on w 1706 roku założył w Łucku pierwsze rzymskokatolickie Seminarium Duchowne. Odtąd nigdy już nie brakowało w łuckiej stolicy biskupiej oddanych i godnych pasterzy. Na szczególną uwagę zasługuje też biskup Kacper Cieciszowski (17981827), który podczas epidemii ofiarnie pomagał mieszkańcom miasta, dostarczając żywność i leki wszystkim bez wyjątku, nie dzieląc ludzi według wyznania czy narodowości. Dobitnie to potwierdza fakt, iż katolicki biskup Łucka cieszył się wielkim szacunkiem nawet u miejscowych Żydów.

W XVIXVII wieku zwiększyła się istotnie liczba kościołów i założone zostały liczne klasztory. Franciszkanie, którzy jako pierwsi rozpoczęli misje na Rusi, mieli swój wikariat ruski, podporządkowany bezpośrednio Generałowi Zakonu. Z kolei Bonifratrzy, których jako zakon szpitalny założył w XVI wieku św. Jan Boży, w swoich szpitalach opiekowali się chorymi i zdobyli sławę jako biegli w zielarstwie. Mieli oni dwa ośrodki – w Łucku i we Lwowie. Na szczególną uwagę zasługuje działalność Towarzystwa Jezusowego, czyli Jezuitów. Zakon ten pojawił się na Ukrainie w czasie, kiedy dramatycznemu upadkowi Cerkwi Prawosławnej towarzyszyło znaczne nasilenie się nurtów protestanckich. Mając na celu krzewienie wiary katolickiej jezuici skupili swoją uwagę przede wszystkim na edukacji. W Łucku założyli klasztor i kolegium. Prowadzili także „szkołę słowiańską”, gdzie przedmioty wykładane były w języku ukraińskim, podówczas gdy powszechny w całej Europie scholastyczny system oświaty uznawał wyłącznie łacinę.

W roku 1596 w Rzymie hierarchowie prawosławni złożyli swoje podpisy pod tekstem unii, idea której zrodziła się właśnie na ziemi wołyńskiej. Unia jednak nie rozwiązała wszystkich sprzeczności międzywyznaniowych. Idea jedności chrześcijan kosztowała życia św. Jozafatowi Kuncewiczowi, który pochodził z Włodzimierza-Wołyńskiego.

Terytorium diecezji ulegało też zmianom. W 1795 roku caryca Katarzyna II dokonała kasaty diecezji: większość jej terytorium przeszła do diecezji Pińskiej, a część – do Latyczowskiej. Później, w roku 1798 diecezje Łucka i Żytomierska zostały połączone w unii personalnej tworząc diecezję Łucko-Żytomierską. Jej ordynariusze po niecałych stu latach kierowali również podporządkowaną im diecezją Kamieniecką (1883). Należy podkreślić, iż nie była to jedna diecezja, lecz dwie odrębne posiadające własne kapituły i katedry, konsystorze, seminaria i duchowieństwo. Pierwszym ordynariuszem diecezji Łucko-Żytomierskiej został biskup Kacper Cieciszowski. Te i inne zmiany zostały zatwierdzone przez papieża Piusa VI w bulli „Maximus undique pressi calamitatibus”, wydanej 17 listopada 1847 roku. Kolejne zmiany w diecezji zaszły wskutek podpisania 3 sierpnia 1847 roku Konkordatu pomiędzy Stolicą Apostolską a Rosją. Terytorium diecezji zostało powiększone o ziemie guberni Kijowskiej.

Po przewrocie październikowym i wojnie olbrzymie terytoria diecezji Łucko-Żytomierskiej na mocy podpisanego w 1921 r. traktatu w Rydze zostały podzielone między Polską a Rosją radziecką. Ponieważ Łuck pozostał w granicach ówczesnej Polski, w roku 1925 papież Pius XI przywrócił do istnienia odrębną diecezję Łucką. Zniszczona w większości przez władze carskie sieć parafii odnawiała się w szybkim tempie z 94 na początku lat 20-ch do 167 w przededniu II wojny światowej.

W 1939 roku Wołyń została okupowana przez Związek Radziecki. Duchowni i wierni świeccy byli represjonowani i masowo wywożeni na wschód ZSRR. Po okupacji hitlerowskiej, terrorze i tragicznych wydarzeniach 1943 r., oraz po ekspatriacji w roku 1947 roku pozostały bardzo niewielkie enklawy katolickie. Duszpasterze podzielili los swoich parafian. Z 254 kapłanów diecezji Łuckiej 188 zostało represjonowanych, 51 księży zginęło podczas wojny, 41 księży byli internowani w obozach koncentracyjnych, aresztów i tortur doznało 16 kapłanów, a 79 byli zmuszeni do opuszczenia diecezji.

Biskup Adolf Piotr SzelążekOstatnim biskupem rzymskokatolickim w Łucku był Adolf Piotr Szelążek. Po aresztowaniu w 1946 roku i utrzymywaniu w kijowskim więzieniu (miał on wtenczas 80 lat) biskup został deportowany do Polski. Łucka stolica biskupia, mimo że nigdy nie została kanonicznie likwidowana, pozostawała opuszczona. Wszystkie świątynie zostały przez komunistów odebrane wiernym. Wiele, w tym także zabytkowych kościołów zostało zburzonych. Pozostałe z kolei wykorzystywane były jako magazyny, budynki gospodarcze lub tzw. domy kultury. W łuckim kościele katedralnym urządzono planetarium i muzeum ateizmu. Kapłani, którzy podjęli decyzję pozostania w diecezji, musieli udać się do podziemia, gdyż byli łapani, aresztowani i wtrącani do więzienia. Władze wykorzystywały każdy sposób, aby wykorzenić wiarę z dusz ludzkich. 
Hierarchia łacińska na Ukrainie została reaktywowana dopiero w 1991 roku, zaś diecezja Łucka była powtórnie powołana do życia 18 maja 1996 roku. Wówczas jej Administratorem Apostolskim został arcybiskup Marian Jaworski. 26 marca 1998 roku Ojciec Święty mianował biskupa Marcjana Trofimiaka ordynariuszem tejże diecezji. Uroczysty ingres do katedry łuckiej odbył się 16 maja 1998 roku. W lipcu 2012 roku Ojciec Święty Benedykt XVI przyjął rezygnację biskupa Marcjana i mianował Administratorem Apostolskim biskupa Stanisława Szyrokoradiuka, biskupa pomocniczego diecezji Kijowsko-Żytomierskiej.
12 kwietnia 2014 roku biskup Witalis Skomarowski, biskup pomocniczy diecezji Kijowsko-Żytomierskiej został mianowany przez Ojca Świętego Franciszka ordynariuszem diecezji Łuckiej.

 

 

   

Muitimedia  

   

Konsulat RP w Łucku

   

   

Wolanie z Wolynia

   
© Управління Луцької дієцезії Римсько-Католицької Церкви
Ш§ЩЃЩ„Ш§Щ… ШіЩѓШі sexo casero visitez nous filme porno hd porno cuckold you porn video porno hard tube-8.be clash royale hack clashroyaleastuce.be
filmeporno.top xnxxx.cc desi sex
gratis porno