„Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z ręki Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi” — rzekł Piotr Apostoł, kiedy przyszedł do siebie po tym, jak odstąpił od niego anioł uwolniwszy go z więzienia (Dz 12, 11).
Teraz wiem na pewno — tymi słowy zaczyna się antyfona na wejście do Mszy Świętej, którą w dniu uroczystego wspomnienia świętych Apostołów Piotra i Pawła sprawowali w katedrze Łuckiej biskup Witalis Skomarowski, ordynariusz Łucki, wespół z biskupem Jozafatem Howerą, egzarchą Łuckim Ukraińskiego Kościoła Grecko-Katolickiego, z ks. infułatem Romanem Behejem i kapłanami diecezjalnymi. Na liturgii byli obecni biskup Mateusz, biskup Włodzimiersko-Wołyński Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego, przedstawiciele Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Łucku na czele z p. Beatą Brzywczy, Konsulem Generalnym, przedstawiciele władz państwowych i lokalnych, a także liczni goście z innych parafii, którzy przybyli ze swoimi duszpasterzami, by dzielić radość odpustu parafialnego w katedrze Łuckiej.
W homilii, którą wygłosił bp Witalis Skomarowski, zabrzmiało przypomnienie o zadaniu i funkcjach, które od Jezusa Chrystusa otrzymał święty Piotr Apostoł, a przez niego także wszyscy papieże, jako jego następcy. Zaledwie miesiąc temu Ojciec Święty, posłuszny swojej posłudze papieskiej – nauczać i utwierdzać, ogłosił Encyklikę Laudato si, w której porusza problematykę ekologii oraz konieczności troski o nasz wspólny dom. Biskup wspomniał, że o związku zachodzącym pomiędzy kondycją wewnętrzną człowieka a stanem środowiska naturalnego mówił już papież Benedykt XVI, oraz że tylko całkowicie nawrócony do Pana człowiek będzie mógł postrzegać stworzenie Jego oczyma. Człowiek mający w duszy pustynię, będzie także szerzył pustynię wokół siebie; jeżeli zaś wewnątrz jest człowiek zbrukany, na zewnątrz też będzie rozprzestrzeniał zanieczyszczenie. „To, co widzimy — niestety — na naszych przydrożach, na polach, nad rzeką i w samej rzece, jest odzwierciedleniem stanu wewnętrznego naszego społeczeństwa” — konstatował biskup. Postawa wobec środowiska naturalnego — jest to kwestia zarówno wychowania, jak i egzekwowania prawa państwowego.
Nie da się oczyścić środowiska naturalnego
bez uprzedniego oczyszczenia i nawrócenia ludzkiego serca.
Wynika z tego logiczne pytanie: kim zatem jest człowiek? Jest to przypadkowy i niezupełnie udany wytwór natury zdolny wyłącznie do wchłaniania, czy raczej — stworzenie Boże, któremu środowisko naturalne zostało powierzone, jako dar dla użytkowania i dla rozwoju? Problemów ekologicznych nie sposób więc rozwiązać bez zwrócenia uwagi na ekologię serca ludzkiego i na zanieczyszczenia ludzkiej duszy.
Dziwne jest — mówi biskup — że ludzie w naszym kraju, jak również i w całym świecie poświęcają sporo czasu, wysiłku i środków dla ochrony rozmaitych zwierząt, zaś obojętnie przechodzą wobec problemu ochrony własnych współbraci — istot równych sobie. Przejawia się to w obojętności wobec ludzkiej biedy, jak również w przyzwoleniu na zamordowanie najbardziej bezbronnych istot ludzkich, którymi są dzieci w łonie matki.
Człowiek został przez Boga wyróżniony, z woli Stwórcy zajmuje wyjątkowe miejsce w świecie. Powołany jest do bycia mądrym i sprawiedliwym gospodarzem domu, który zamieszkuje. Globalne „ocieplenie” stosunku wobec środowiska naturalnego rozpocznie się wraz ze zmianą postawy wobec własnego domu, własnego podwórka i podwórka sąsiada, a także od wychowania dzieci, zwłaszcza poprzez rodzicielski przykład troski o czystość.
Myślą przewodnią Encykliki — konkludował biskup Witalis — jest to, że stan środowiska naturalnego się pogarsza, ponieważ zagubiony został sam człowiek, a zepsute serce i rozum niweczą i niszczą ziemię. Jeśli więc chcemy to zmienić, należy przede wszystkim zmienić człowieka. Dlatego najważniejszym jest nawrócenie. Człowiek powinien uświadomić sobie, że natura nie jest czymś wyłącznie do konsumpcji, przeciwnie — jest siostrą, jest daną nam matką, o którą należy się troszczyć i którą trzeba chronić.
Na zakończenie Mszy Świętej swoje życzenia z okazji odpustu złożyli biskup Jozafat Howera oraz biskup Mateusz, a parafianie katedry skierowali swoje życzenia biskupowi-ordynariuszowi, ks. kan. Pawłowi Chomiakowi — z okazji imienin, a także ks. Wasylowi Płachotce — z okazji drugiej rocznicy święceń kapłańskich. Po Mszy członkowie Kościoła Domowego częstowali pielgrzymów tradycyjnym świątecznym kuliszem.
